130 In het oog van de orkaan
Een week na het zomerbriesje op Pinkpop en enkele dagen voordat de storm op Rock Werchter losbarst valt het vooral op dat er de afgelopen weken veel mensen zijn overleden. Voor de rest vliegt deze blog alle kanten op; een weergave van het leven van alledag.
Overleden zijn orkestleider James Last, 'cowboy' en dj Gerard de Vries, 'troika hier troika daar' drs. P en ten slotte door een noodlottig ongeval Albert West. Zelf heb ik ze niet in mijn iTunes-bibliotheek staan, maar via mijn ouders heb ik deze muziek vroeger veel gehoord. Met name James Last kwam regelmatig voorbij. Die man en zijn liftmuziek behoort daardoor tot de soundtrack van mijn kinderjaren.
In de hitparade van vandaag de dag zijn er twee stromingen: de trend dat platen veel langer in de hitparade staan zet zich onverdroten voort. Vijfentwintig weken in de top 50 is al lang geen bijzonderheid meer. Maar ook de dagelijkse actualiteit krijgt steeds meer invloed in de hitparade. Dit zijn wel vaak korstondige erupties. Ali B die Nederland massaal ontroert met een prachtig klein liedje over zijn kinderen,Terwijl Jullie Nog Bij Me Zijn, komt hoog binnen maar zakt in de tweede week al weer bijna uit de lijst. Claudia de Breij die voor de derde keer in drie jaar tijd in de lijst staat met Mag Ik Dan Bij Jou. Dit keer omdat Jeroen van der Boom er nu een hit mee scoort naar aanleiding van de liveshows van de Toppers.
Het nummer van Claudia raakt telkens een gevoelige snaar, nu ook bij mijzelf nadat ik het recent tijdens een begrafenis heb gehoord. Nog heftiger vond ik Dat Ik Je Mis van Maaike Ouboter. Ik had Maaike dit nummer precies twee weken daarvoor live zien spelen in een ademloze Oosterpoort in Groningen. Samen met mijn moeder. Het blijkt voor mij eens te meer dat muziek tijdens een afscheid van het leven de ultieme metafoor is om bij mijn diepste gevoelens te komen.
Ik kan trouwens niet wachten tot ik de vinylversie van het eerste album van Ouboter op mijn draaitafel kan leggen. In deze tijd dat alles zo gemakkelijk bereikbaar is en voor het oprapen ligt, vind ik het wel mooi dat je nog ergens met verlangen naar uit kunt kijken.
En dan hebben we nog de moeder van de popfestivals in twee landen: wat Pinkpop is voor Nederland is Rock Werchter voor België. Pinkpop ging dit jaar wel heel erg op safe. Veel mainstream popmuziek, veel bands die al vaker op Pinkpop hebben gestaan; weinig vernieuwing. Het spreekt boekdelen dat het optreden van Slash mij nog het meeste aansprak. Een mastodont uit de jaren negentig die met Myles Kennedy & The Conspirators een (h)eerlijke rockshow neerzette. De strot van Kennedy doet Axl Rose in een klap vergeten, terwijl Slash gewoon Slash blijft.
Maar Paradise City is deze week toch echt Werchter. Alle bands die er toe doen staan op dit festival. Dat wordt vier dagen intens genieten. Ik gun iedereen die hier naar toegaat ontzettend veel fun, mooi weer én uithoudingsvermogen. Angus & Julia Stone warmen zichzelf van te voren op in Utrecht; ik kan niet wachten om ze in mijn armen te sluiten.