129 (Maybe,) I'm Amazed
Wanneer je de leeftijd van 73 jaar hebt bereikt ben je gemiddeld genomen tien jaar geleden met pensioen gegaan (nu nog wel) en geniet je vanaf je 65ste van je welverdiende AOW. Het gaat te ver om te zeggen dat je dan bejaard bent en achter de geraniums zit. Dit stereotype beeld is naar de achtergrond verschoven c.q. doet pas op veel hogere leeftijd opgeld.
De moderne pensionado is vrijwilliger, doet bestuurlijk werk of gaat volledig los in zijn hobby. Natuurlijk wel in een iets lagere versnelling: 's ochtends wat later uit bed, krantje lezen, kop koffie drinken, een stukje op de elektrische fiets toeren. Het is ook de leeftijdscategorie waarin af en toe nog wel eens een langere wereldreis wordt gemaakt. Maar nog een paar jaar verder in de tijd en dan wordt dat fotoboek wel zo ongeveer gesloten.
Hoe anders is het met de op 18 juni a.s. 73 jaar wordende Paul McCartney. Sir Paul reist nog steeds de wereld rond. Zijn jongste 'Out There' tour startte eind april in Japan met diverse concerten. Verder brengt deze reeks hem in Zuid-Korea, Engeland (waaronder zijn geboortestad Liverpool), Nederland, Frankrijk, de VS en daarna weer terug naar Europa om de drie Scandinavische landen aan te doen. Hij is nog steeds de spil van een vele miljoenen per jaar omzet genererende onderneming.
Voor het geld hoeft de man het al lang niet meer te doen; het kan toch alleen maar zo zijn dat Sir Paul ontzettend veel plezier heeft in het maken van muziek. Wat daarbij helpt is dat hij niet in het verleden blijft hangen. Hij brengt nog steeds hele acceptabele nieuwe albums uit, schreef in 2014 muziek voor de video game Destiny en had kortgeleden nog een nummer 1-hit met megasterren Rihanna en Kanye West. En dan zijn er natuurlijk zijn liveoptredens.
Meestal haal ik de gemiddelde leeftijd van het bezoekende publiek omhoog maar ik voelde me nu piepjong. Er zijn veel oudere jongeren die voor het eerst het Ziggodome betreden. Fototoestel in de aanslag; de werking van de muntautomaten uitzoekend. Dat de muziek van Sir Paul alle generaties aanspreekt blijkt wel uit de gemêleerheid van het publiek. Rechts van me zit een jong stel, links een vader (zestiger) met zijn zoon, rechts voor me een ouder echtpaar (70+) en links voor een gezin (tweede leg) met een dochter van een jaar of tien. Prachtig.
Wanneer McCartney samen met zijn bandleden tegen half negen het podium oploopt gaat er een siddering door de zaal. Dit is de grootste levende legende op muziekgebied die op deze aarde rondloopt. Deze man stond eind jaren vijftig al met zijn maten in Hamburg te spelen. De geschiedenis zal zijn werk doen maar ik ben ervan overtuigd dat over 100, 200, 300 jaar musea tentoonstellingen zullen wijden aan deze man. Minimaal vergelijkbaar met Rembrandt, Picasso of Salvodor Dalí. En ik heb hem nu al twee keer in levende lijve zien optreden!
De grootsheid van Sir Paul en zijn muziek is een gegeven maar de wijze waarop hij hiermee omgaat is zo ontzettend 'down to earth'. Dit maakt zijn concerten tot een waar feest. Het plezier dat hij uitstraalt krijgt hij volledig terug van het publiek. In bijna drie uur speelt hij veertig nummers en het gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt. Lovely Rita, Being for the benefit op Mr. Kite! worden bijna achteloos gespeeld maar staan voor het eerst op het repertoire. De machtige afsluiter van het concert, afkomstig van het album Abbey Road en de laatste krachtproef van The Beatles, is hemels: Golden Slumbers, Carry that Weight en The End.
Maybe, I'm Amazed zingt Sir Paul in één van zijn solohits. Laat dat Maybe maar weg Paul.