127 Een moeder-zoonmoment
Het lijkt allemaal zo normaal: mijn ouders wonen een half uurtje rijden bij me vandaan, ik ben 26 jaar gelukkig getrouwd, onze dochter woont in Groningen en is bijna afgestudeerd, onze zoon uit Zwolle komt net uit China terug van een 'studiereis'. Maar zo gewoon is dat helemaal niet.
Af en toe komt er een moment voorbij waarbij je je dat realiseert. Niet dagelijks, zeker niet, dat zou ook niet goed zijn. Maar af en toe word je door een bepaalde gebeurtenis met de neus op de feiten gedrukt. Een aardbeving in Nepal waarbij duizenden mensen hun geliefden verliezen. Radeloos vluchten met een boot vanuit Libië waarbij heel vaak de dood midden op zee wacht. Of je vader en moeder verliezen in je tienerjaren.
Dat laatste overkwam Maaike Ouboter. Veertien was ze toen haar moeder overleed, twee jaar later haar vader. Zestien jaar en opeens ben je een 'volle wees'. Alleen die term, die twee woorden, klinken al vervreemdend. Onwerkelijk. Iets waar je niet over na wilt denken. Niet bevatbaar ook.
Natuurlijk weet ik niet wat er daarna allemaal met Maaike is gebeurd. Ze heeft echter wel een middel gevonden om haar gevoelens te kanaliseren. Via haar teksten en muziek kan ze haar emoties kwijt en wat is het mooi dat wij hier deelgenoot van mogen zijn. Twee jaar geleden, 21 jaar jong, scoorde ze een nummer 1-hit met Dat ik je mis. Het Nederlandse publiek sloot Maaike massaal in het hart, adopteerde haar als het ware.
En daarna werd het op plaatgebied stil. Dat ik je mis is zo'n ultiem statement. Misschien heeft het haar wel belemmerd om met nieuw werk te komen. Maar nu is het bijna zo ver. Medio juni komt haar eerste cd uit: En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt. Anderhalf jaar heeft ze met haar muzikale mentor Joost Zweegers (beter bekend als Novastar) gewerkt aan deze plaat. Wat een fijne combinatie is dat zeg. Dat belooft veel goeds.
Afgelopen maand deed Maaike een clubtour door Nederland. Intuïtief bedacht ik me tijdens het pinksterweekend hoe mooi het zou zijn om samen met mijn moeder een concert van haar te bezoeken. De tegenstelling is zo groot: een jonge vrouw die al zo jong haar ouders moet missen, terwijl het voor mij zo vanzelfsprekend is dat mijn vader en moeder er nog zijn. Ik krijg er bijna een schaamtegevoel bij. Dat is natuurlijk onzin, maar toch. Mijn moeder is hier natuurlijk voor te porren; ondanks het feit dat de naam Maaike Ouboter haar geen bel doet rinkelen.
De Oosterpoort in Groningen wordt woensdagavond gevuld met mooie kleine liedjes met voldoende diversiteit. Smoor is bijna een Frans chanson met een prachtig outro. Lijmen is een kippenvelnummer en Dat Ik Je Mis krijgt een iets langzamere uitvoering dan het origineel waardoor het nog meer beklijft. Een keihard, lang aanhoudend applaus is het gevolg. De vier muzikanten begeleiden Maaike op een uiterst sfeervolle wijze. Nergens de boventoon voerend; precies goed. En dan de stem van Maaike: 'klaterhelder' zong Boudewijn de Groot ooit in Kinderballade en dat is precies wat het is. De stem spat door de zaal, pakt je en is authentiek.
Maaike is ook gewoon een jonge vrouw die midden in het leven staat. Die niet elk moment van de dag gebukt gaat onder het verlies van haar ouders. Dat blijkt na afloop van het concert wanneer ik haar vraag om samen met mijn moeder op de foto te gaan. Gezellig kletsend, veel dingen blijken 'vet' en 'cool' te zijn. Eigenlijk net onze dochter.
Wat is het fijn om dit samen met mijn moeder te hebben mogen ervaren. Dat ik haar nog maar lang niet hoef te missen.