125 ABBA
Agnetha, Björn, Benny, Anni-frid. Vier voornamen die voor eeuwig aan elkaar verbonden zijn. Net zo als John, Paul, George en Ringo. Betrekkelijk kort maar zeer krachtig was hun duizelingwekkende muzikale ontdekkingstocht. Net zo als The Beatles had ABBA een aanloop nodig. The Beatles deden dat met hun vele optredens; ABBA had een aantal albums nodig voor het wereldwijde succes hun deel werd.
Wat moet je nog over deze vier Zweden zeggen: er zijn vele boeken, films, musicals en documentaires uitgebracht over de periode dat ze als viertal actief waren: van 1973 tot en met 1982. Toch blijft er altijd een zweem van mystiek om de groep hangen. Vaak verguisd in hun actieve periode (ondanks de ABBAmania), maar tegenwoordig omarmd door alles en iedereen. De bandsamenstelling was en is nog steeds een noviteit. Twee vrouwen en twee mannen; en dan ook nog eens verliefd, verloofd, getrouwd en gescheiden. Het is een beetje het verhaal van Fleetwood Mac ten tijde van Rumours met dit verschil dat daar nog een vijfde bandlid was: Mick Fleetwood. Brotherhood of Man lijkt een copycat van ABBA (in 1976 winnaar van het Eurovisie Songfestival met Save your kisses for me) maar dat is niet waar. De groep is in 1969 opgericht en treedt nog steeds af en toe op. Ander voorbeeld is Ace of Base, ook uit Zweden, die begin jaren negentig grote hits scoorde met onder meer het zeer aanstekelijke All that she wants.
Wat kan ik beter doen dan de muziek van ABBA zelf het woord te geven of om in de termen van de groep zelf te blijven: I let the music speak. ABBA heeft vooral heel veel ijzersterke singles nagelaten. De kwaliteit van de albums was, zeker in het begin, minder coherent. Het is niet te doen om me te beperken tot de vijf beste ABBA-platen, daarom een enigszins afwijkende top vijf.
1) Dancing queen: heel voor de hand liggend maar ik kan er niet op heen. Je kunt dit nummer 1.000 keer horen, echter, het verveelt nooit. De hemelse samenzang van de meiden, de sprankelende piano, de drive om te swingen, de blijdschap die het oproept. Laat nog maar een keer doorkomen.
2) The winner takes it all en The day before you came: Agnetha rules! Ook ik was helemaal weg van haar. Het stereotype beeld van een Zweeds 'stuk'. Qua thematiek liggen de songs uiteindelijk mijlenver uit elkaar maar qua sfeer zijn het vergelijkbare songs. Drama, pijn en Agnetha! Zwijmelen optima forma.
3) Gimme gimme gimme en Lay all your love on me. De supersnelle ontwikkeling van ABBA komt tot uiting in deze songs. In het discotijdperk weten ze een nieuwe laag toe te voegen aan deze muziekstroming. Ongelofelijk knap. Het instrumentale stuk tussen 2:54 en 3:40 vind ik zo gaaf.
4) Eagle. Dit nummer heeft iets geheimzinnigs, iets ongrijpbaars. De vereenzelviging met de 'eagle' is bijna tastbaar. Ik voel mezelf boven de wolken vliegen. Voor mijn gevoel is dit nummer nog groter dan ABBA zelf. De band mocht even mee op de vlucht van de Eagle.
5) The name of the game. Dit is mijn dark horse van het lijstje. Er zit een lichtheid in deze song die me erg aanspreekt. Op een bijna speelse, liefderijke wijze wordt er gemusiceerd en gezongen.
Niet alles is goud wat er blinkt: I have a dream en Chiquitita vind ik draken van nummers. Aanleiding voor deze blog is het theaterbezoek aan Abba Gold in Sneek. Coverbands zijn soms beter dan het origineel. Dat kun je van Abba Gold niet zeggen: wat een zouteloos, ongeïnspireerde, slecht acterende, soms nasaal zingende D amateurs waren dit. En 'Agnetha' was nog lelijk ook. Het merendeel van het publiek was het overigens niet met me eens: dat zong en danste braaf mee. Conclusie: dit soort lijkenpikkerij is niet aan mij besteed.
Ik zet wel weer een plaat op en blader nog een keer door 'het officiële fotoboek' van ABBA. Op zoek naar de beelden van Agnetha Fåltskog.