111 Muziek is een vriend waarop je kunt vertrouwen
Het is 19 september 1952 wanneer de op 13 jarige leeftijd zwanger geraakte Beverly bevalt van haar zoon Nile Rodgers. De Afro-Amerikaanse Beverly ruilt al snel de biologische vader in voor de blanke, joodse, Bobby. Nile groeit vervolgens op in een smeltkroes van culturen zonder vaste woon- of verblijfplaats. Vrije liefde en drugsgebruik behoren tot de dagelijkse ingrediënten van de volwassenen die om de jonge Nile heen fladderden. Wat hij de eerste jaren van zijn leven als heel normaal ervaart blijkt in de 'echte' wereld net even iets anders te liggen.
De eenzaamheid in zijn tienerjaren verdrijft Nile door zichzelf gitaar te leren spelen. Op zeventien jarige leeftijd komt hij Bernard Edwards tegen. Een ontmoeting die de rest van zijn leven gaat bepalen. Bernard wordt Nile's muzikale levenspartner, zijn soulmate. Voordat het grote succes met Chic komt wordt Rodgers geconfronteerd met polarisatie. Iets wat hij vanuit zijn jeugd helemaal niet kent. De vriendenkring van zijn ouders bestond uit Puerto Ricanen, blanken, zwarten, homoseksuelen etc. Alles was mogelijk in de bohemien achtige levensstijl van Beverly en Bobby.
De mannen werd de entree van Studio 54 geweigerd. Dit terwijl ze een afspraak met Grace Jones hadden. Uit frustratie begonnen ze te jammen: Fuck off, Fuck Studio 54. Dit werd later veranderd in Ah Freak out, Le Freak c'est Chic. De signatuur single uit de carrière van deze stijlvolle band die dreef op de groove, de basgitaar van Bernard Edwards en de gitaar van Nile Rodgers. Simpel maar zo ontzettend doeltreffend.
Nile Rodgers ontpopt zich als een workaholic: hij is producer, componist, arrangeur, gitarist en ondernemer. Hij verleent zijn diensten en wordt gesampeld door een talloze rij van artiesten. Een korte bloemlezing die mij liet duizelen: Sister Sledge, Diana Ross, David Bowie, Madonna, Inxs, Duran Duran, Michael Jackson, Sugarhill Gang, Bryan Ferry, Carly Simon, Mick Jagger, Grace Jones, Daft Punk, Disclosure, Avicii, Steve Winwood, B-52's, Queen, Debbie Harrie, Hall and Oates, Modjo, Spiller. En dit is bij lange na nog niet alles. Het was 'living in the fast lane' in de jaren tachtig en negentig. En dat eiste zijn tol: ook Rodgers kon, net zo als zijn ouders, de verleiding van drank en drugs niet weerstaan.
Hij werd weer met beide benen op de grond gezet door het plotselinge overlijden (18-04-1996) van Bernard Edwards. Na een optreden van Chic in Japan overleed hij op zijn hotelkamer aan een longontsteking. Een paar dagen voor het optreden had Bernard hun verbond nog tot in de essentie verwoord: 'Nile is mijn gitarist en ik ben zijn bassist'. Voor Nile was dit het startpunt van een nieuwe missie: de muziek van Chic laten voortbestaan zodat het publiek nooit zal vergeten. Hij ruilde zijn verslaving van drank en drugs in voor een leven 'on the road'. Met dank aan zijn soulmate Bernard Edwards.
Eind 2010 heeft het leven van Nile aan een zijden draad gehangen. Er werd een agressieve vorm van prostaatkanker geconstateerd. Hij koos er heel bewust voor om muziek te blijven schrijven en op te treden. Want volgens Rodgers is muziek een vriend waarop je kunt vertrouwen. En vrienden mag je niet teleurstellen. Nile is een overlever: in 2014 sleept hij vier Grammy's binnen met de samenwerking met Daft Punk.
Nile Rodgers zijn leven begon uitzichtloos. Maar hij heeft talloze levenslessen meegekregen van zijn volgens eigen zeggen fantastische ouders. Met tolerantie, zelfredzaamheid en de liefde voor muziek heeft hij 100 miljoen platen verkocht. Bovenal lijkt Nile Rodgers mij een prachtig mens.