107 Het regent zonnestralen
Als het vuur gedoofd is dan komen de wolven. Het vuur waar Thomas Acda (6 maart 1967) en Paul de Munnik (30 september 1970) zich twintig jaar aan hebben gewarmd zal in Carré definitief worden gedoofd. Maar de wolven maken geen enkele kans; beide mannen hebben al een eigen nieuw vuur aangemaakt. Naast 'Acda en de Munnik' bewandelen ze al enige tijd hun eigen pad. Lopen tot de zon komt.
Tijdens hun laatste rondgang langs de theaters spelen ze veel nummers van hun eerste twee albums 'Acda en de Munnik' en 'Naar Huis'. Laat dat nou net de platen zijn die bij mij ook het beste zijn blijven hangen. Mid-jaren negentig deden de mannen iets nieuws in Nederland. Cabaret met veel liedjes. Liedjes met teksten die we nog niet eerder gehoord hadden. Want vreemde zinsverbanden, soms gekunsteld en gortdroge humor. De muziek staat in dienst van het woord. De stemmen passen heel goed bij elkaar. Vaak is er een melancholische inslag. En natuurlijk is er het Herman epos.
En Herman is het zat, heeft een kutjaar gehad. Alleen al door het Herman epos staan Acda en de Munnik voor de rest van mijn leven op mijn harde schijf gebrand. Een man met alles wat je hebben kan. Het Herman epos beschrijft namelijk het leven in vele facetten. De jeugdjaren met haar onbegrensde mogelijkheden: zou ik niet feesten, zuipen, reizen? De dagelijkse realiteit: Ja reizen terug naar huis, want er wordt met het eten gewacht. Er stiekem tussen uit te piepen: Leest in 't AD dat hij niet meer in leven was. Om elders weer een nieuw leven op te bouwen: Herman in de zon op een terras; Kan dus gaan waar 'ie maar wil. Is dat niet stiekem waar iedereen wel eens aan heeft gedacht? Maar zint eer ge begint. Twijfels dienen zich al snel aan: Met meer vrijheid dan hem lief was, en nou wist hij het niet meer. Het loopt uiteindelijk niet goed af met Herman: Hij vond zichzelf terug op een spoor midden in een weiland, staand op de rails. Dat laatste deel hadden ze wat mij betreft achterwege mogen laten; het ontkracht toch de spannende aantrekkingskracht van het onbekende. Het Herman epos is trouwens een echt familieding; alijd als een van de nummers voorbij komt gaat de muziek harder en zingen we luidkeels mee.
Tussen de liedjes door schetst Thomas Acda de veranderende wereld waarin we leven. In een lied uit het begin van hun carrière zingt hij over een neger; nu zou je voor racist worden uitgemaakt. Ook een arm om iemand heen slaan wordt tegenwoordig heel anders uitgelegd dan twintig jaar geleden. Het duurt even voordat Thomas de metafoor heeft uitgelegd tussen de schilderijen van Van Gogh en het oeuvre van Acda en de Munnik maar het is wel treffend. De mannen kunnen namelijk niet al hun 'hits' kwijt in deze twee uur durende terugblik. Net zo als er nog vele mooie schilderijen in de kelder van het museum zijn opgeslagen.
Het afscheid wordt gevierd en dat vind ik mooi. Mooie herinneringen neem ik mee. Het Herman epos, Laat me slapen waarin de oplossing wordt gevonden om John Lennon weer tot leven te roepen. Maar ook de liedjes die niet zijn gespeeeld bijvoorbeeld Slaap zacht Elisabeth, Mooi Liedje en Dag Esmee.
Als je bij me weggaat mag ik dan met je mee.