TV commercials en muziek
2013-36 De reclameblokken op tv zijn voor mij - en met mij velen - een moment om bijvoorbeeld de container aan de weg te zetten, een borrel in te schenken, naar het toilet te gaan of te zappen naar een ander net. Zappen heeft trouwens niet veel zin meer sinds de commerciëlen het tijdstip van uitzenden van reclameblokken op elkaar hebben afgestemd.
Maar deze week werd ik tijdens zo'n intermezzo als door een wesp gestoken naar de tv getrokken. Ik hoorde namelijk flarden van Whole lotta love van Led Zeppelin. Een nummer wat in mijn top 5 van beste platen ooit staat. De gitaarintro van Jimmy Page, de bas van John Paul Jones die vervolgens invalt, de uit duizenden herkenbare stem van Robert Plant en tot slot de kraakheldere drums van John Bonham. 'Dit is toch gewoon sex' zei Sabine Uitslag, tot september 2012 tweede kamerlid voor het CDA, in een uitzending van Top 2000 a gogo. Om vervolgens ook nog eens een deel van het nummer te zingen. Ik ben het nog nooit zo eens geweest met een politicus! Kort daarop volgt er een duizelingwekkende bridge die wordt afgesloten met een spetterende drumroffel en gitaarsolo. Wat wil het geval: deze song wordt gebruikt in een reclame voor Dior Homme. De beelden spreken voor zich. De pure sensualiteit spat van het beeld; muziek en beelden versmelten zich tot één geheel. Het outro: een vervaarlijk gillende Plant die ons nog toebijt: 'shake for me girl, I wanna be your backdoor man' . Doe mij maar zo'n potje van dat spul.
Muziek vormt een belangrijk onderdeel in een commercial. Enerzijds kan de muzikale omlijsting het gevoel van de beelden versterken maar anderzijds kan het je ook op het verkeerde been zetten. Van beide uitersten heb ik een voorbeeld waarbij ik vind dat dit heel mooi is gelukt. Een illustratie van de eerste categorie: de Old Amsterdammer kaas waar 'Mijn stad' van Stef Bos onder is gemonteerd. De kaas moet staan voor karakter en dat wordt heel mooi getoond met beelden die autenticiteit uitdragen: een moderne vrouw die zelfbewust door de stad loopt waardoor wij Amsterdam in meerdere facetten te zien krijgen; een mooie oldtimer (Citroën) gereden door een man met een prachtig doorleefde kop en de hele eigen stem van Stef Bos die de beelden ondersteunt. Een prachtige, bijna verstilde reclame.
Een heel ander voorbeeld, waarbij juist de tegenstelling wordt versterkt, is de tv-commercial voor het automerk Lexus. Lexus vist in dezelfde vijver als BMW, Audi, Mercedes-Benz en Jaguar. Merken die voor topkwaliteit gaan, aan de bovenkant van de markt zitten qua prijsstelling. Auto's die worden gekocht door de gesettelde, in goede doen verkerende, vaak wat grijzende medemens. Lexus is een jonge speler in deze markt en heeft het in Europa niet echt makkelijk. Waarschijnlijk hebben ze gedacht: we gaan het eens wat anders proberen. Geen keurig strijkje of een pianoriedel maar een ultramodern nummer met een keiharde beat hebben ze voor deze commercial gebruikt. Ik dacht eerst dat het iets was van Jay-Z en Kanye West (Watch the trone) maar het is Richie Sosa met Step it up. Een zeer verrassende combinatie die mij prima bevalt. Maar of ze nu meer auto's gaan verkopen; ik weet het niet.
Er zijn dus tv-reclames waar ik wel voor blijf zitten; voorwaarde is echter is wel dat er goede, spannende muziek onder wordt gemonteerd. Dat ik daarbij van diversiteit hou blijkt wel uit het rijtje Led Zeppelin, Stef Bos en Richie Sosa.