Ruwe bolster, blanke pit
2013-31 Een mens heeft te maken met vele gevoelens die zich op diverse wijzen kunnen openbaren. Muziek is een ideale uitlaatklep om je gevoelens te kanaliseren. Ik heb daar wel vaker over geschreven. Voor mij is Eddie Vedder iemand die meerdere uiteinden van het muzikale spectrum verkent. En dat doet hij op ongeëvenaarde wijze. Van boos, opstandig en rebellerend naar liefdevol en broos. Twee prachtige voorbeelden:
Pinkpop 8 juni 1992: 55.000 festivalgangers staan in de regen met open ogen en oren de show van Pearl Jam te ervaren. Af en toe worden ze teruggestaard door de ongelovige ogen van zanger Eddie Vedder. Want Pearl Jam had nog nooit voor zo'n groot publiek opgetreden. Een paar maanden voor Pinkpop stonden ze nog in Tivoli, Utrecht. Eddie heeft nu een Tivoli-shirtje aan om aan te geven dat dat concert een warm plekje in zijn hart heeft ingenomen. De band geniet: een aantal heeft kniebroek en kisten aan en zo springen en dansen ze over het podium. De lange haren zwiepen in het rond (oh, wat had ik dat ook graag kunnen doen) en met de microfoonstandaard van Eddie worden halsbrekende capriolen uitgehaald. Dat niemand wordt geraakt mag een wonder heten. Maar dat is nog niets in vergelijking tot wat als meest memorabele Pinkpopmoment ooit is uitgeroepen: Eddie klimt in een zwenkarm van een tv-camera en duikt van enkele meters hoogte het publiek in (tijdens Porch). Maar wat niet vergeten mag worden: het concert is echt geweldig; dé opmaat voor een prachtige carrière waarbij hun liveshows de spil van hun populariteit zijn gebleken. Ook mooi: de echte, bijna naïeve, verwondering na afloop van het concert tijdens een interview met Eddie. Hier laat hij zijn polaroidfoto's zien die hij van het publiek heeft gemaakt. Foto's die hij voor zijn moeder heeft gemaakt.
In oktober 2007 komt de film Into the wild uit. De film vertelt het waargebeurde verhaal van Chris McCandless. Een afgestudeerde student die niet in de ratrace van het leven van alledag wil stappen. Hij neemt afstand van al het materiële en trekt de wijde wereld in. Terug naar wat de natuur te bieden heeft. Maar Into the wild laat ook zien dat de natuur neemt. De film heeft een aantal prachtige oneliners: 'Happiness is only real when shared' en 'When you want something in life, you just gotta reach out and grab it'. Into the wild plaatst zaken in zijn perspectief en zet je aan het nadenken. Een geweldig resultaat wanneer je dit als regisseur kunt bereiken. De film wordt ondersteund door prachtige natuurbeelden en heeft een buitengewone filmscore. En hier komt Eddie Vedder in beeld. Want hij heeft getekend voor de muziek. De cd duurt maar 26 minuten maar elke seconde is een genot voor het oor en voor je verbeelding. Het klinkt misschien wat luguber maar ik heb een shortlist van nummers die ik op mijn begrafenis zou willen horen: Long nights staat op dat lijstje. Luister en huiver: dat geldt overigens voor de gehele cd.
Ik heb Pearl Jam nu drie keer live gezien. Dat begon op Rock Werchter (29 juni 2007); vervolgens op 13 augustus 2009 in Ahoy, Rotterdam en ten slotte op 27 juni 2012 in het Ziggo Dome te Amsterdam. Met name die laatste was speciaal. Het was een van de eerste concerten die plaatsvond in het Ziggo Dome; omdat we (Bert en ik) behoorlijk achterin zaten besloten we de show van dichterbij te bekijken. Via de ring achterlangs stonden we opeens ter hoogte van het podium en konden we de spelvreugde van dichtbij bekijken. Wat was dat geweldig! Even kreeg ik het gevoel van de Pinkpopshow in 1992 waar ze afsloten met de Neil Young klassieker Keep on Rockin' in the Free World. Dat we daar nog maar lang getuige van mogen zijn.