Mijn muzikale terugblik op 2013
2013-50 Wanneer je mij vraagt naar de trends, stromingen en ontwikkelingen in het muziekjaar 2013, dan moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ik laat me graag inspireren door de vakpers, de hitparade en mensen die van muziek houden. Daardoor maak ik voor mezelf wel eens verrassende wendingen. Zo dacht ik altijd dat John Mayer meisjesmuziek maakte, maar hij staat dit jaar wel bovenaan in mijn playlist (458 keer afgespeeld). Dat ik definitief was afgehaakt wanneer het om Arcade Fire gaat; maar de nieuwe cd Reflektor heeft me toch te pakken gekregen. En ik vind Kanye West nog steeds een vreselijk enge kerel maar de cd Yeezus laat de shockerende toekomstmuziek horen.
Verder terugkijkend op het jaar 2013 levert voor mij de volgende observaties op. Daimonds van The Boxer Rebellion is geen hit geweest. Drie schamele weken hebben ze in de hitparade gestaan. De meest onderschatte hitsingle wat mij betreft. Want wat een heerlijk melancholisch gevoel roept deze plaat op. Vergelijkbaar met Chasing Cars van Snow Patrol. Uiteindelijk is er toch nog gerechtigheid. In de verkiezing van de song van het jaar, georganiseerd door VPRO's 3voor12, eindigt Daimonds op de tweede plaats. Net achter Get Lucky van Daft Punk.
De beste cd van het jaar is AM van Arctic Monkeys. De vijfde cd van de Monkeys heeft vele kleuren: rock, riffs, ingehouden spanning, ballads, swing en vooral die heerlijke samenzang. Een prachtig pallet van verschillende ingrediënten waardoor de plaat blijft boeien. Recentelijk heb ik mijn platenspeler weer in ere hersteld. Als eerbetoon aan AM heb ik voor het eerst in 25 jaar weer een elpee aangeschaft. De vorige elpee die ik kocht was Famous blue raincoat van Jennifer Warnes.
De man die de hitparade dit jaar domineerde is Pharrell Williams. De cijferlijst die hij dit jaar kan laten zien is indrukwekkend. In totaal 83 weken in de hitparade waarvan 40 weken in de top 3 en 10 weken op 1! The Beatles in de hoogtijdagen deden het niet veel beter. Drie singles had hij hiervoor nodig: zijn solosingle Happy wat ik eigenlijk een niemendalletje vind, Get lucky samen met Daft Punk en Nile Rogers en de hit van het jaar Blurred lines met Robin Thicke en TI.
De comeback van het jaar is zonder meer van Rodriguez (zie blog 44). Van een comeback kun je eigenlijk niet eens spreken; in Nederland kenden wij tot voor kort deze 71-jarige singer/songwriter niet. Door de documentaire Searching for Sugar Man maakten we dit jaar kennis met deze prachtige man met zijn goudeerlijke muziek. De hype die vervolgens ontstond kon Rodriguez helaas niet waarmaken tijdens zijn liveconcerten waarbij hij ook Nederland aandeed. Gelukkig hebben we zijn platen nog.
Het beste concert vond op 7 juli plaats in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Atoms for Peace speelde daar een geweldige set. De kale, elektronische muziek kreeg op het podium een ziel door de intensiteit, het zichtbare plezier van de bandleden, de soms bloedstollend mooie zangpartijen van Thom Yorke, de slappende bas en de capriolen van Flea en de melodieuze kracht van de songs.
En omdat Nick Cave volgens de popjournalisten het beste album van het jaar heeft gemaakt (zie OOR) heb ik die plaat uiteindelijk ook maar eens opgezet. Doe eens gek en pak eens een plaat waarvan je in eerste instantie denkt: mwah. Het levert je vele mooie momenten op.