Elbow en ik: een twee-eenheid
2014-11 Het is een tijd geleden dat ik zo uit keek naar de release van een nieuwe cd. Net zo als in 2011 heeft Elbow het toch weer voor elkaar gekregen. En wat wil ik graag naar het concert op 18 maart in Paradiso (deze poptempel is deze week geheel terecht uitverkozen tot beste poppodium van Nederland, maar dat ter zijde). De hele week heb ik meegedaan aan prijsvragen op 3FM om een entreekaartje te bemachtigen. Dat terwijl ik een hele tijd Elbow-moe ben geweest. Maar eerst terug naar het prille begin.
Lang voordat ik van het bestaan van de vijf mannen uit Manchester af wist, vormden zij in 1991 hun eerste band: Mr. Soft. Later afgekort tot Soft en in 1997 omgedoopt in hun definitieve naam: Elbow. De eerste tien jaar van hun muzikale leven hebben ze vooral lokaal opgetreden en ik vermoed dat ze zich met allerlei baantjes in leven hebben weten te houden. Pas in 2001 brachten ze hun eerste cd uit. In de jaren die volgden breidde hun fanschare zich, met het om de twee jaar uitbrengen van een nieuwe plaat, gestaag uit.
In 2008 kwam hun veel geprezen en bekroonde cd The Seldom Seen Kid (TSSK) op de markt. Naar aanleiding daarvan gingen ze in februari 2009 de Abbey Road studio in. Niet met zijn vijven maar met het BBC Concert Orchestra en het Chantage Choir en speelden ze integraal TSSK. Later in dat jaar ben ik op deze opnames gestuit en ik was verkocht. Ontroerend mooi zijn deze opnames: de sereniteit, de gedragenheid, de authenticiteit, de melancholie. Elke keer als ik het optreden terugkijk wordt me de adem ontnomen, zit ik gebiologeerd te kijken en te luisteren. Nu nog steeds. Veel mooier wordt het niet.
Natuurlijk heb ik TSSK gekocht en ook hun drie eerder uitgebrachte albums vielen ten prooi aan mijn honger naar de muziek van Elbow. Wat heb ik vele heerlijke wegdroomuren met de mannen beleefd. Mooi was dat Sybrand de band ook adopteerde. Wat keken we in februari 2011 uit naar Build a rocket boys! En wat hebben we samen genoten van de showcase in Amsterdam. Vervolgens heb ik ze nog gezien op Rock Werchter in 2011 en Rockin' Park 2012 in Nijmegen. En toen was voor mij de koek op. De verhalen tussen de nummers door, het steeds maar weer vragen om mee te klappen en na elk nummer vragen of iedereen OK is. Dat doet zo'n afbreuk aan de geweldige muziek, het werd een kunstje, dat heeft de band niet nodig.
Meer dan een jaar heb ik niet meer naar ze geluisterd maar toch begon het weer te kriebelen. Dat startte eind januari met de prachtige single New York Morning. Een week later gevolgd door de majestueuze albumtrack Fly boy blue/Lunette. Elbow pakt me weer bij de kladden. Ik kan me zo vereenzelvigen met deze muziek: Elbow past me als een maatkostuum. The take off and landing of everything is overweldigend, en ja, ik heb de kaarten. Nog één tip naar de band: focus op de muziek, niet op de publieksparticipatie.