Een tsunami van vertrekkende bandleden
2014-04 Afgelopen week voltrok zich een opmerkelijk feit: bij vier bands werd het afscheid aangekondigd van één van hun leden. Bij één band had dit afscheid reeds in 1989 plaatsgevonden maar deze week verruilde hij het aardse bestaan voor de eeuwige jachtvelden. Het was/is afscheid nemen bij Alt-J, Moke, Normaal en The Gathering.
Gitarist-bassist Gwil Sainsbury heeft de Britse indierockband Alt-J verlaten. Ik ken Gwil verder niet maar Alt-J bracht in 2012 haar debuutalbum uit welke werd uitverkoren tot het beste Britse/Ierse album van het jaar. Een bijzondere plaat met prachtige juweeltjes zoals Tessellate, Breezeblocks en Matilda. Bij het Amsterdamse Moke heeft gitaris Phil Tilli er de brui aan gegeven. Hij gaf de gebruikelijke verklaring mee: 'de verschillen van inzicht over de muzikale richting zijn niet langer verenigbaar'. Ik ben dan altijd benieuwd hoeveel interne strijd er aan zo'n obligaat statement is voorafgegaan. Tilli speelde vroeger in de Tröckener Kecks en is getrouwd met radio 3FM-dj Annemieke Schollaardt.
Eén van de twee grondleggers van Normaal is deze week overleden. Naast Bennie Jolink stond Jan Manschot (beter bekend als Brekken Jan Schampschot) in 1974 aan de wieg van deze baanbrekende band. Normaal heeft er voor gezorgd dat dialectpop nationale bekendheid kreeg. Grootste hit was vanzelfsprekend Oerend hard maar de band had in de jaren zeventig en tachtig ruim twintig singles in de top 40 staan. Alleen de titels van een aantal hiervan zijn legendarisch: Alie, Mama woar is mien pils, Hendrik Haverkamp, Deurdonderen, Net as gisteren. Zonder Normaal geen Rowwen Heze, Janse Bagge Band, Skik en Gé Reinders. Jan Manschot is 66 jaar geworden.
En dan hebben we nog Marjolein Kooijman, sinds 2004 bassiste van The Gathering, die deze week via een open brief haar afscheid bekend maakte. Dat was nog niet alles want The Gathering gaat zich na bijna 25 jaar op haar toekomst beraden. De uitkomst hiervan is ongewis. Nog twee concerten en dan is het, wellicht voorlopig, gebeurd? Dat moest tot me doordringen. De band die ik het afgelopen decennium minimaal tien keer live heb zien spelen en zich steeds opnieuw uitvond. Maar daarbij de juweeltjes uit het verleden niet vergat. Marjolein die zich ontwikkelde van een verlegen meid tot een aanwezige podium persoonlijkheid. Samen met Jan en Bert, soulbrothers wanneer het om The Gathering gaat (zie blog 2013-22), zijn we naar het thuispodium van de band getogen: Doornroosje in Nijmegen. Tijdens het hemelse 'Travel' werd ik overmand door emoties. Wat fantastisch om dit toch nog een keer van de band te horen. Na afloop heb ik Marjolein de hand geschut en bedankt voor deze geweldige periode:
Your music was to stay forever.