228: Twee jaar na Bataclan
Ik merk dat ik nog niet klaar ben met mijn concertreeks van afgelopen week. Er blijft iets haken. Dertien november is het twee jaar geleden dat de aanslag in de Bataclan, een concertzaal in Parijs, plaatsvond. Precies op die avond sta ik nu weer te genieten van een liveoptreden (Father John Misty).
Nog navranter, op vrijdag (17-11) ben ik bij Oscar and the Wolf in Afas live. Twee jaar daarvoor viel 13 november op een vrijdag. Op die avond was ik ook bij Oscar and the Wolf. In nota bene dezelfde zaal (toen nog HMH). Dat zijn toch dingen die onderhuids doorwerken. Tijdens het concert geen enkele verwijzing naar twee jaar eerder. Ik snap dat ook wel, de band is gekomen om een feestje te bouwen.
Na het concert van Oscar and the Wolf twee jaar geleden komen via social media de eerste berichten door over de Bataclan. Allemaal erg surealistisch. Pas wanneer ik in de auto zit komen de nieuwsberichten keihard binnen. Een begin van het besef wat er 500 kilometer ten zuiden van Amsterdam heeft plaatsgevonden. Ik heb telefonisch contact met dochter Ninke. Thuisgekomen kan ik de slaap niet vatten.
We zijn nu dus twee jaar verder. De veiligheidsmaatregelen bij concertpodia zijn, zeker in het begin, verscherpt. Maar het leven gaat door. Mensen laten zich niet weerhouden om naar concerten te gaan. Gelukkig maar. Ondanks dat het nog wel een keer vreselijk misging na een optreden van Ariana Grande in Manchester.
Voor duizenden mensen zal het leven na 13 november 2015 nooit meer hetzelfde worden. De familie, vrienden en kennissen van de in totaal 130 slachtoffers (89 in Bataclan) zijn getekend voor het leven. Soms zelfs letterlijk. Als visuele herinnering hebben de nodige mensen die Bataclan hebben overleefd zich laten tatoeëren.
Een op de drie mensen zijn in de concertzaal door een kogel geraakt. Dat leert de documentaire 'Die avond in Bataclan' die recent het levenslicht zag. Ferry Zandvliet, een van de vier vrienden die kort na de aanslag hun indringende verhaal deden bij RTL Late Night, heeft er zijn missie van gemaakt om zijn verhaal te vertellen. En het van alle kanten te belichten. De uitingen op sociale media zijn vaak zo kortzichtig, worden zonder goed na te denken geuit.
De vader van een van de drie schutters in Bataclan vertelt over zijn zoon, Samy Amimour. De man die in koelen bloede tientallen mensen neerschoot; de man die Ferry recht in de ogen heeft gekeken. Het ontbrak Samy in zijn jeugd aan niets, hij sportte veel, was een goede student die zich had ingeschreven voor de universiteitsstudie rechten. Maar ergens heeft hij een afslag gemist. Het leven is niet uit te tekenen. Samy werd een Syriëganger. Ontroerend is de genegenheid die de vader van Samy voelt voor kat Titis. Een straatkat die liefdevol door Samy in huis werd gehaald. Titis vertegenwoordigt het goede in Samy.
De ontmoeting tussen Ferry en de vader van Samy is een teken van hoop. Laten we ons daar aan vasthouden.