222: Het leven van een broodrooster: I.M.
Onze broodrooster is overleden. De vario-toaster van Tefal is niet meer. Na ruim dertig jaar trouwe dienst ziet ze er nog patent uit maar de elektrische toevoer heeft het begeven. Dit is niet meer operabel. Ze heeft een rijk leven, vol plichtsbesef, geleid. Een I.M.
De toaster was een krijgertje van de ECI. Ik moet misschien even uitleggen wat de ECI is. Een bedrijf waar je boeken en muziek kon bestellen. Qua naam bestaan ze trouwens nog steeds. Nu lekker modern als online versie. Wanneer je lid werd van ECI kon je kiezen uit een welkomstcadeau. Annewieke's moeder koos voor een broodrooster omdat haar dochter (mijn vrouw voor de niet-wetenden) op een flatje was gaan wonen en een broodrooster nog niet tot haar uitzet behoorde.
Ik studeerde in die tijd aan de HEAO in Enschede en woonde nog thuis. In de weekenden pandelden we heen en weer. Het ene weekend ging ik met het openbaar vervoer naar de Katwoudehof in Emmeloord. Het andere weekend kwam Annewieke met haar rode Toyota Starlet naar Borne. Op zondag hadden mijn ouders de gewoonte om bij het ontbijt brood te roosteren. Alleen op zondag, de andere dagen van de week was dat te veel gedoe. Deze gewoonte adopteerden wij.
Elke zondagmorgen een glaasje jus, een kopje thee en geroosterd brood. Door de week eten we bruin brood in diverse varianten maar op zondag verwennen we ons zelf met witte sneetjes. Een met kaas en een met gestampte muisjes voor mij. Onze Tefal toaster zag onze kinderen komen, opgroeien en het huis verlaten. Zij pakten de traditie ook op en laten zich de krokante, gebruinde sneden witbrood op zondag goed smaken. Ook bij feestelijke gelegenheden, ik denk aan de kerstdagen, is niks lekkerder dan getoast brood met een likje echte boter bij de soep of een garnalencocktail.
Onze vario-toaster heeft ons nooit in de steek gelaten. Wat heeft ze onze smaakpapillen geprikkeld. We zijn met elkaar vergroeid geraakt. Ruim dertig jaar lang heeft ze lief en leed met ons gedeeld. Verhuizingen, nieuwe werkkringen, opgroeiende kinderen, logés die de broodrooster bedienden. Ze heeft het allemaal meegemaakt. Maar nu is ze niet meer. Wat rest is de herinnering en deze in memoriam.
De koning is dood, lang leve de koning! Omdat we niet zonder een geroosterd broodje op zondagmorgen kunnen hebben we een nazaat van de vario-toaster omarmd: de Tefal Express! Ze zal zich nog moeten bewijzen maar we hebben op voorhand alle vertrouwen in een lang samenzijn. Stel je voor dat de Express dezelfde levensduur heeft als de vario-toaster. Als ik dat mee mag maken ben ik een jaar of 85. Ongelofelijk toch.
Wat zal het leven ons in de tussenliggende periode brengen? Ik ben zeer benieuwd!