218: De kracht van muziek
De lijst met Europese aanslagen wordt steeds langer. In Manchester en opnieuw Londen vonden de jongste uitingen van IS-terrorisme plaats. Misselijkmakende, ongelofelijke erupties van geweld die elk weldenkend mens als zinloos aanduidt.
Na elke aanslag hoor je steeds 'we gaan gewoon door met ons leven', 'we zijn niet bang', 'we komen hier sterker uit'. De verbondenheid voelt op dat soort momenten groot. We worden alerter, vinden het logisch en normaal dat we worden gefouilleerd bij grote evenementen. Dat de beveiliging wordt opgevoerd. Alles om ons een veilig gevoel te geven.
Toch lijkt het alsof de jihadisten stukje bij beetje slagen in hun opzet om het angstvirus te verspreiden. Tijdens de Champions League finale breekt in Turijn paniek uit op het San Carlo-plein. Gevolg: 1.400 gewonden. Waarom is nog niet duidelijk maar er wordt een link gelegd met een bom. Het Duitse muziekfestival Rock am Ring wordt vrijdag stilgelegd vanwege mogelijke terreurdreiging. Negentigduizend mensen die maandenlang hebben uitgekeken naar dit festival worden op straat gezet. Hier wint de terreur-power het van de music-power.
In Manchester is op eerste pinksterdag wel een voorbeeld van music-power. Ariana Grande organiseert een benefietconcert om de 22 slachtoffers te herdenken die na afloop van haar concert, twee weken geleden, omkwamen. Met name kinderen moesten het leven laten. Grande zelf is 23 jaar, Amerikaanse met een Disney-uitstraling, die enorm populair is onder tieners.
In negen dagen tijd hebben concertpromoters 'One Love Manchester' opgezet. Grande is de spil van de avond maar ze wordt vergezeld door veel collega's. En niet de minsten qua bekendheid: Pharrell Williams, Katy Perry, Miley Cyrus, Justin Bieber, Black Eyed Peas, Niall Horan (One Direction). Nu kan ik heel zuur doen, want dit zijn niet de acts waar ik warm van wordt en het is wel allemaal heel erg Amerikaans maar daar gaat het vanavond niet om. Where is the love declameren Black Eyed Peas en Ariana Grande. Don't look back in anger maar omarm de liefde. Dat is de kracht van de muziek.
Lange tijd wordt ons een reünie van Oasis beloofd maar uiteindelijk speelde Coldplay-voorman Chris Martin een riedeltje mee met Noel Gallagher. Vlak daarvoor had Coldplay weer bewezen dat ze het publiek (50.000 mensen) moeiteloos om haar vingers weet te winden. Compleet met confetti en lekker galmend meezingen. En de tijdsgeest goed in de gaten houdend door een verbondje aan te gaan met The Chainsmokers: Something just like this.
Hét moment van de avond voor mij is een groot kinderkoor dat You are my everything zingt. Het meisje wat de leadzang doet krijgt het te kwaad wanneer Ariana zich bij hun voegt. De echte emotie spat van het scherm.
Ariana Grande is klein van stuk maar groots in haar daden. Haar achternaam meer dan waardig.