200: Hét nationale feelgood-moment
De wekker gaat af om kwart over vijf. Douchen, kleren aan, kopje thee, het laatste stukje kerstbrood, tanden poetsen en hup de auto in. 120 Kilometer verderop zijn we in Hilversum. Om half acht stappen we over de drempel van het mekka van de laatste week van het jaar: het Top 2000 café. Om deze na drie kwartier weer te moeten verlaten. We rijden direct weer terug naar Sneek. Zijn Annewieke en ik helemaal gek geworden?
Absoluut niet. We zitten namelijk voor even midden in de bron van hét nationale feelgood-moment van het jaar. We zien, samen met nog circa honderd gelukkigen, hoe de top 2000 de ether wordt ingeslingerd. Het Top 2000 café is precies wat je ervan verwacht: posters aan de muur, in het midden een bar, sfeerverlichting, een stamtafel en muziek vanuit de aanpalende, piepkleine radiostudio. Bij binnenkomst springt Gerard Ekdom net op tafel om een persiflage van Whitney Houston te geven. Zo is I will always love you nog wel te doen. Dolly Partons versie is natuurlijk 1000 keer beter.
Met de Top 2000 baden we ons een week lang in de muziek waar we groot mee zijn geworden, waar we verliefd op werden, die ons tot huilen brengt of waarin onze boosheid tot uitdrukking komt. En natuurlijk mag jij Whitney Houstons versie beter vinden; heel goed mogelijk zelfs want ze staat 694 plaatsen hoger dan Dolly Parton.
Grootste gemeenschappelijke deler van dit alles is terugkijken. Herinneringen ophalen. Verdrinken in melancholie, headbangen op snoeiharde metal, lekker modern doen op nieuwerwetse beats, laven aan de bekende klassiekers of verrast worden door vergeten kleine liedjes. Vooral dat laatste vind ik mooi. Jaarlijks stuur ik een lijstje in met mijn geijkte favorieten maar met enige regelmaat komen pareltjes voorbij die ik waarschijnlijk de rest van het jaar niet weer hoor. Voorbeelden? Hurt van Christina Aguilera (hartverscheurend), Une belle histoire van Michel Fugain (vakantie) of Time in a bottle van Jim Croce (in al zijn eenvoud wonderschoon).
Hoe je het wendt of keert: dit jaar zijn we wel heel erg geconfronteerd met de dood. En dat heeft zijn invloed op de lijst. Onder meer Bowie, Prince en Cohen zijn ons ontvallen. Samen staan deze drie helden 49 keer in de lijst; vorig jaar was dat 40% minder (30x). In het Top 2000 café worden ze op een respectvolle wijze herdacht. Omdat popmuziek steeds ouder wordt zal deze trend doorzetten. Jaarlijks zullen we afscheid moeten nemen van mannen en vrouwen waarmee we 'samen' herinneringen hebben gemaakt. Waarschijnlijk zal George Michael in 2017 dezelfde eer toekomen als Bowie, Prince en Cohen dit jaar. Dat vind ik een mooie gedachte.
Ik heb een nieuwe wens aan mijn vinkenlijstje toegevoegd. Ik wil graag samen met Annewieke in het warme Hilversumse muziekbad de jaarwisseling vieren.