190: De liefde voor je kind
Ninke en Arthur. Arthur en Ninke. Dochterlief en de overleden zoon van Australisch muzikant Nick Cave bezetten afgelopen week mijn gedachten. Tussen de gevolgen na de ziekenhuisopname staat een wereld van verschil. Vanuit de basis gebeurt echter wel hetzelfde: als ouders laat je alles laten vallen vanwege de liefde voor je kind. De wereld staat stil. Daarom past de nieuwe muziek van Nick Cave zo goed bij mijn gemoedstoestand.
Donderdagmorgen 1 september. Ninke heeft 40 graden koorts, hevige buikpijn, al enkele dagen diarree, hoofdpijn, kan niets binnenhouden, zakt bijna in elkaar. Haar huisgenote besluit een taxi te bellen en haar naar het ziekenhuis te sturen. Eerste diagnose: bloedvergiftiging. Dinsdag 14 juli 2015. Arthur Cave (15 jaar) valt van een rots bij de Engelse kustplaats Brighton. Hij wordt met ernstige verwondingen overgebracht naar het ziekenhuis.
Ninke is ondertussen weer behoorlijk opgeknapt, het blijkt een infectie aan de maag-darmwegen te zijn geweest. Arthur overlijdt aan zijn verwondingen.
Het momentum dat je in de gaten krijgt dat je kind mogelijk in een levensbedreigende situatie verkeert is lastig te omschrijven. Eén ding is echter wel duidelijk: je wilt naar haar toe. We boeken een vlucht naar Londen en de volgende ochtend om 7 uur staan we op London City Airport. Drie dagen zijn of gaan we naar het ziekenhuis. Om bij Ninke te kunnen zijn. Uiteindelijk zien we op zondag dat de situatie verbetert waardoor we met een redelijk gerust hart weer kunnen vertrekken.
Nick, zijn vrouw Susie en de tweelingbroer van Arthur - Earl -, komen na het overlijden van Arthur in een hele andere dimensie terecht. Cave zit midden in de opnames van een nieuwe plaat. Er draait een 3D-camera mee om dit proces te documenteren. Een timmerman, een bankier of een IT-programmeur gaat na verloop van tijd weer aan het werk en doet uiteindelijk weer zijn/haar ding. De buitenwereld merkt geen verschil. Maar een kunstenaar kan expressie geven aan zijn gevoel. Het in zijn werk door laten klinken. En dat is precies wat gebeurt. De bandleden zitten op dezelfde golflengte van Cave waardoor de intensiteit van de muziek afspat.
In de docu 'One more time with feeling' (afgelopen donderdag wereldwijd, eenmalig, in 650 bioscopen vertoond) zien we de worsteling van Nick Cave. Ook Susie en Earl komen voorbij. Nick moet continue zoeken naar de juiste woorden in de interviews. Het voelt beklemmend aan. In zijn teksten en gedichten kan hij zich beter uiten. Zijn stem klinkt breekbaar, soms gebarsten, op een vreemde manier zacht, in de nieuwe songs.
Het meest treffende beeld, voor mij, is wanneer Nick de situatie in een metafoor beschrijft. Om het overlijden van Arthur zit een cirkel getrokken. Een cirkel waar Nick met een elastiek aan is verbonden. Hij beweegt, leeft en voelt een soort van schijnblijheid. Maar wanneer het elastiek te lang is opgerekt wordt hij onverbiddelijk teruggeslingerd naar de kern. De cirkel om de gebeurtenis van 14 juli 2015. En dat zal altijd zo blijven.
Ondanks de pijn, de tranen die bijna uit het vinyl sijpelen, biedt de muziek mij troost. Troost omdat wij onze kinderen nog steeds in de armen kunnen sluiten.