182: een reflectie
Leeg, helemaal leeg. Ken je dat gevoel ook dat je na maanden van hard werken, waarin je privé door allerlei emotionele pieken en dalen bent gegaan, het gewoon even op is? Zo voelt het nu. Het overvalt me opeens. Een mens is een vreemd wezen. Alles kun je aan zolang het nodig is maar op het moment dat ik door de draaideur aan het Beursplein naar buiten loop vallen alle verplichtingen weg.
Ik heb drie weken vakantie. Eenentwintig hele dagen vrij. Eenentwintig dagen zonder verplichtingen. Om te genieten van al het moois wat Corsica heeft te bieden. Om mooie wandeltochten te maken. Om een boek te lezen aan het strand. Om te genieten van de buitenlandse keuken. Om samen met Annewieke nieuwe Europese wegen te bewandelen.
Maar ho, wacht, stop, voordat ik de vakantiemodus in ga staat de tijd even helemaal stil. Laat ik alles van mij af glijden. Ik kijk gedachteloos naar een nietszeggend tv-programma. Blijkbaar is dat het enige wat ik nu wil doen. Of nee, ik wil toch nog een blog schrijven. Die innerlijke drang zit in me. Ik ga achter de pc zitten om mijn gedachten in woorden te vangen.
Ik laat mijn zinnen begeleiden door de volle en gepolijste stem van Gregory Porter. Porter (44 jaar), een Amerikaanse jazzzanger uit Los Angeles, is een laatbloeier. Pas in 2010 komt zijn eerste cd 'Water' uit. Zijn jongste worp 'Take me to the Alley' is een prachtig album waarmee hij hoge ogen gooit. Later dit jaar staat hij twee keer in een uitverkochte Heineken Music Hall.
Het was me het halfjaartje wel. David Bowie, Johan Cruijff, Prince en oom Jaap hebben het aardse voor het eeuwige verruild. Twee maanden lang zijn we van ziekenhuis naar ziekenhuis gehopt. Gelukkig hebben onze bezoeken effect gesorteerd. Zoon, vader en schoonmoeder zijn allemaal weer (goeddeels) hersteld. Dan was er nog de spanning of ik al dan niet mijn loopbaan bij de Rabobank zou kunnen vervolgen. Gelukkig heeft dat vooreerst goed uitgepakt. Dochterlief studeerde af, verloor de volgende dag haar job, is ondertussen geëmigreerd naar Roemenië en gaat nu voor anderhalve maand naar Londen. Het land dat heeft gekozen voor een onverklaarbare brexit. Referenda moeten met onmiddellijke ingang worden verboden. Wat mij betreft heeft het tweede halfjaar iets minder verrassingen in petto.
Ondertussen heeft Guy Garvey van Elbow het stokje van Gregory overgenomen. Elbow's laatste cd, 'The Take off and landing of everything', is een baken voor mij. Een baken van rust. En troost als dat nodig is. Wanneer ik mijn gedachten even 'op stop' wil zetten luister ik naar deze muziek. Ik kan het je van harte aanbevelen.
Dit soort momenten zijn goed voor een mens. Indalen naar de kern van jezelf werkt helend. Het zorgt ervoor dat je zaken weer in perspectief ziet. Het lege gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Corsica: here we come!