177 A glorious day
De release van een nieuwe plaat; ik keek daar vroeger vaak rijkhalzend naar uit. Ruim van tevoren werd aangekondigd wanneer de nieuwe Police, Madonna of Michael Jackson uitkwam. Tintelingen in de buik, de spanning die bijna voelbaar is, opwinding, #zinin zou je tegenwoordig twitteren. Met het verstrijken der jaren is dat gevoel weggeëbd (#jammer). De uitzondering op de regel is Radiohead.
In de basis komt dit omdat ik ontzettend nieuwsgierig ben naar nieuwe muziek van Radiohead. Wat verder meewerkt is dat de band een grote mate van suspense weet op te bouwen. Het gonsde al langere tijd van geruchten. Een nieuwe livetour werd aangekondigd; dat moest toch vergezeld gaan van nieuw plaatwerk. Maar er was totale radiostilte. Wel ging alle (sociale) media op een gegeven moment op zwart en werd een intrigerende singlevideo uitgebracht: Burn the witch. Enkele dagen later gevolgd door Daydreaming. En de aankondiging dat op zondag 8 mei om 8 uur het nieuwe album online ter beschikking komt. Wat een glorious day.
De hoes van 'A moon shaped pool' is exemplarisch voor hoe ik de plaat zie. Een plaat met in de hoeken kolkende grijs- en zwarttinten en een groot wit gat in het midden. In dat gat worden brokstukken gezogen. Ook ik val hierin en verdrink in muziekschetsen die wordt ingevuld met strijkers, een grote mate van subtiliteit, een schat aan ideeën en de bevreemdende stem van Thom Yorke. Waarbij melancholie de boventoon voert. Een onweerstaanbare cocktail waar ik steeds opnieuw aan nip.
Een Radioheadplaat is geweldig, een Radioheadconcert is de overtreffende trap. De band treedt voor het eerst sinds vier jaar weer op en heeft de HMH in Amsterdam uitverkozen om de try-outs voor een nieuwe wereldtour te doen. In twee avonden wordt de nieuwe plaat 'gerepeteerd' voor publiek en worden twee heel verschillende setlists gespeeld. Samen met muziekmaat Bert was ik bij de hoogmis op zaterdag.
Af en toe heb ik het gevoel dat ik in mijn arm moet knijpen. Gebeurt dit echt en ben ik hierbij? Dit is een band van een andere planeet, beter gezegd van de maan. Het spectrum aan geluidsklanken is groot. De basis, de ritmesectie, is van essentieel belang. Geluidsvirtuoos Jonny Greenwood bespeelt vanavond zeker tien verschillende instrumenten met de bezetenheid die hem zo kenmerkt. Van hypnotiserende dance (Idioteque) naar de meest intieme liedjes (All I need). Nergens zijn het hapklare brokken maar het publiek smult ervan.
Bij het tweede nummer van de avond Daydreaming leek het of ik was terechtgekomen in een spirituele sessie. 5500 Mensen luisterden doodstil, aan de grond genageld, naar de zieleroerselen van Thom Yorke. Een zeldzaam moment wat ik nog niet vaak heb meegemaakt. Na afloop van Daydreaming klapten de bandleden voor het publiek.
Wat een glorious day. Daarom speelde de band vanavond waarschijnlijk ook Lucky waarin de tekstregel It's gonna be a glorious day is opgenomen.